Nasi przzodkowie i prekursorzy cywilizacji Europejskiej nie byli zaborcami, wojownikami, nacją która wojnę uważała za codziennośc.
Nasi przodkowie byli rolnikami i kształtowali pokojowy styl życia.
Nowoczesna interdyscyplinarność badań Alinei’ego przebija z przywołanej już strony continuitas.org . W wielkim uproszczeniu – profesor w oparciu o językoznawstwo, antropologię, archeologię i genetykę rozprawia się z teorią późnego opanowania Europy przez przodków Indoeuropejczyków, którzy mieli napływać ze stepów południowej Rosji (tzw. teoria kurhanowa). Podważa też dogmat o najeździe wojowników na rolnicze cywilizacje. Udowadnia, że przodkowie Indoeuropejczyków przybyli na Stary Kontynet już w paleolicie z Bliskiego Wschodu. Natomiast ich ekspansja była oparta na sztuce rolniczej, a nie wojennej.
Filozofią teorii, którą przytacza Włoch (za brytyjskim archeologiem lordem Colinem Renfrew) jest twierdzenie, że Proto-Indo-Europejczycy nie byli wojownikami, którzy najechali i podbili Europę siłą zbrojną, ale byli rolnikami, którzy opanowali Europę dzięki wyższej kulturze.
Profesor z Utrechtu przesuwa jednak przybycie przodków ProtoIndoeuropejczyków do Europy znacznie wcześniej niż ok. 6,5 tys. lat p.n.e. z Anatolii, przyjmowane przez Renfrew. Sugeruje, że mogła to być pierwsza fala Homo sapiens sapiens (obecnie wyznacza się ten fakt na ok. 40 tys. lat temu) z Afryki, poprzez Bliski Wschód – najpierw na Bałkany, a później do Europy środkowej i zachodniej. Zdaniem Alinei’ego, słowiański charakter miały już naddunajskie kultury starčevskie z VI tysiąclecia p.n.e., Vinča i Baden.
Ponadto uważa, że najbliższe słowiańskim języki bałtyckie mogły odgrywać ważną rolę w rozpowszechnianiu kultury ceramiki sznurowej. Kultura ta była najprawdopodobniej pierwszą cywilizacją ogólnoeuropejską. Rozciągała się od południa Skandynawii aż po Alpy i wschodnie Karpaty pomiędzy Renem a środkową Wołgą. Zajęła większość terytoriów współczesnych Niemiec, Holandii, Danii, Polski, Litwy, Łotwy, Estonii, Białorusi, Czech, Słowacji, Szwajcarii, a także północno-zachodnią Rumunię, północne części Ukrainy i europejskiej Rosji oraz wybrzeża Norwegii i południowe rejony Szwecji i Finlandii. Kwitła od ok. 3000 r. p.n.e. do około 2000 r. p.n.e..
Najstarsze jej stanowiska archeologiczne znane są z obszaru wschodnich Niemiec i Polski.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz